Bugünler de kendimi yorgun hissediyorum ve yazmak adına oluşan ilgim hergün biraz daha azalıyor.Boşa kürek çektğini düşünen okyanusarda kaybolmuş sandalcı gibiyim.
Kırgınlık,hüzün,çaresizlik gibi duygular pek sevilmesede onların da ayrı bir tadı mevcut. Sigara gibi bir şey.Ne kadar iğrençse o kadar sevilen. Ve bağımlılık yapabiliyor. En çokta yaşı 70 olmuş kişilere imreniyorum. Bu dünyayı terketme müjdesine o kadar yakınlar ki..
Liseden sonraki yıllarda İstanbul Kayseri arası süre gelen 12 saatlik yolculuk esnasında uyuduğum zaman 12 saat 1 saat gibi olurdu. Ve uçakla gitmiş gibi hissederdim. Uyanık olduğumda ise yollar bir türlü bitmez ve 12 saat daracık bir koltukda devleşir ve azaba dönüşürdü.
İşte tamda benzer bir durum ile hayatımız sürüyor. Bazıları uyuyor ve bu gerçekten şimdilik onlar için bu bir çeşit cennet. Mışıl,mışıl uyuyorlar. Çoğu şeyi kapatmaya çalışıp,uyumaya çalışsak da olmuyor. Bir tiyatro olmaktan öteye gitmiyor. Uyanan için yeniden uyumak mümkün değil.
Çünkü gittimiz yerde öyle bir gün var ki;
"Öyle bir günden korkun ki, o günde hiç kimse başkası için herhangi bir ödemede bulunamaz; hiç kimseden şefaat kabul olunmaz, fidye alınmaz; onlara asla yardım da yapılmaz. "2:48
